Nummer 50

Jawel, ik schrijf nu voor de vijftigste keer een tekstje voor Hukselende Vingers. En ik doe het nog altijd even graag! Ik zal eens van kuddegedrag doen en iets schrijven over de eerste schooldag. Bij uitbreiding over het schooljaar. Eigenlijk over de schoolgaande jeugd. Ooit behoorde ik zelf ook tot die categorie. Nu ben ik nog enkel jeugdig maar tijdelijk niet meer schoolgaand.

In mijn jonge jaren reden we nog met de fiets naar school. Vaak zonder verlichting en één keer per jaar leverde dat dan een proces-verbaal van verwittiging op. We reden snel en dachten dat de straat van ons was. Na een vluchtige blik achterom, koersten we op kruissnelheid naar de overkant van de straat. Wat kon het ons schelen dat ons inschattingsvermogen nog niet volledig ontwikkeld was. Dat is het nu trouwens nog steeds niet.

We zigzagden rakelings langs poedels en bejaarden (bonuspunten!) en gingen vol in de remmen als we ons muurtje tegenover de schoolpoort naderden. Het muurtje waar we elke ochtend verzamelden. Het muurtje waar onze viriele leeftijdsgenoten stonden te muilen met hun verovering van de dag. Het muurtje waar stoere chicks aan hun sigaret lurkten. Het muurtje waar we uitdagend bleven zitten tot de schoolbel ging om dan binnen te sprinten terwijl de poort aan het dichtgaan was. Zo ging dat vroeger.

Vandaag nam ik een halve dag verlof om mijn kroost te droppen op school. En néé, ik ga daar geen melig verslag over schrijven. Na een snelle lunch bolde ik met mijn automobiel naar het werk. Muziek van The Scabs schalde door de luidsprekers. Niet te luid, net luid genoeg om mee te kunnen balken. Op een gegeven moment rijd ik in een straat met eenrichtingsverkeer. Zingend en jodelend rijd ik naar beneden tegen de toegelaten snelheid. 100 m verder zie ik een meisje met rugzak lopen. Ze liep op stelten van sandalen en had net te weinig jeans voor de portie bips die er in gepropt zat. Haar haar stak netjes in een staart gewrongen. Zo kan je ook camoufleren dat het sinds juni niet meer gewassen werd. U merkt het al, ik vond haar niet sympathiek.

Waarom? Omdat ze niet besefte welk gevaarlijk gedrag ze vertoonde! Ik reed achter haar, ze ging niet aan de kant. Da’s haar goed recht maar ik kon er niet langs. Ze kon met gemak een meter opschuiven als ze dat wilde zodat ik rustig kon verder rijden. Dus ik dacht: ik toeter eens kort en beleefd. Nougatbollen. Dat kind merkte er niks van. ‘Hard Times’ van The Scabs kwam spontaan 15 decibels luider door mijn luidsprekers. Mijn wenkbrauwen kregen een V-vorm. Rustig blijven An, da’s nog jong. Plankgas geven is geen optie. Toen ik haar na enkele minuten kon passeren, zag ik wat er aan de hand was.

Het kind had 2 kabels aan haar oren hangen! De kip! Mij niet gelaten dat je niet zonder muziek kan, maar zorg toch alsjeblieft dat je het verkeer nog kan horen! Voor hetzelfde geld hing er een MUG achter haar en wist ze van toeten of blazen. Ik weet het, ik klink nu als een oude, gefrustreerde, verzuurde burger. Ik kan echter met de hand op het hart zeggen dat ik nooit stoppen in mijn oren stak als ik me in het verkeer begaf. Het is gewoon te gevaarlijk. Dat onze jongeren graag zot willen doen in het verkeer, alla. Ik ben ook jong geweest. Dat ze kamikazegewijs over straat dolen, hun zintuigen afschermend van hun omgeving? Geen begrip voor.

De volgende keer dat ze mijn pad kruist, zet ik mijn Berlingo in de wei en ga ik eens een klapke met haar doen. Dan heeft ze iets te vertellen op school. En is het van mij af.

One thought on “Nummer 50

  1. An,
    Kan het me levendig voorstellen.
    Je kroost is nog niet te jong maar heb hier ook zo’n Tedere Tronica lopen.
    De oortjes en grootste deel van de kabeltjes zitten dan nog meestal goed gecamoufleerd onder een lange haardos.
    De oeverloze gesprekken die ik met haar voer, zonder reactie, zijn niet meer te tellen.
    Een groot voordeel want ze spreekt niet tegen, tot de oortjes eruitgaan en ze opeens van toeten of blazen weet.
    Tja, daar sta je dan als moeder, heel de tijd denken dat je een instemmende tiener in huis hebt, tot blijkt dat je gewoon voor aap staat want de boodschappen kwamen niet aan bij Miss Tedere Tronica.
    Geniet nog van je jonge spruiten die nu nog een en al oor voor je zijn.

Laat een antwoord achter aan michele Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *