Mijn vriend verdriet

Na jaren heb ik nog eens geprobeerd een gedichtje neer te pennen. Soms heeft het iets therapeutisch. ‘t Is niet geweldig maar misschien heeft iemand er iets aan. Dus gooi ik het maar op tinternet…

Het gaat over onze angst voor verdriet. We duwen het weg en als het er is dan vechten we er tegen. We willen het niet, vinden er niks goeds aan.

Maar eigenlijk hoort verdriet gewoon bij ons leven. In al zijn vormen en intensiteiten. Hoe kan je waarderen wie je bent en wat je hebt als je nooit ervaart hoe het kan zijn als je gelukjes voor je neus  weggemaaid worden?

Hier komt ie dan…

 

Mijn vriend verdriet

Aankloppen doet hij niet

Geen deur of muur houdt hem tegen

Geen hagel, wind, sneeuw of regen

 

Ijskoud kan hij zijn, bijzonder kil

Triest omdat niemand hem wil

Ik leerde hem te omarmen

Me aan zijn kilte te verwarmen

Want hoe hard en rauw hij ook kan zijn

Hij brengt niet enkel pijn

 

Als hij komt heeft hij altijd een koffertje mee

Met daarin een doosje of twee

Dan knielt hij naast me en houdt zich stil

Wacht tot ik hem omarmen wil

 

Soms blijft hij een uur, soms een week

Rustig wacht hij tot ik hem smeek

Om te gaan zo ver als kan, het liefst voor lang

Zijn doosje troost houdt hij teder naast mijn wang

 

Want mijn vriend verdriet wil voor me zorgen

Niet alleen vandaag maar ook morgen

Hij leert me plaatsen en beleven

Hij leert me om mezelf geven

 

Ook al maakt hij veel stuk

Zonder verdriet is er geen geluk

Dus als hij passeert, laat hem binnen

Je hart kan er alleen maar bij winnen

Kleine gelukjes worden groot

Nadat mijn vriend verdriet ze in zijn armen sloot.

Leave a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *