Twee ruilen, één huilen

Onder het motto ‘alles komt terug’: de ruilhandel. Het werkte in de middeleeuwen en het werkt nu nog steeds. Als de euro afgeschaft wordt, blijft onze economie draaien op ruilhandel. Ik ontdekte het fenomeen nog niet zo lang geleden. Op facebook want ook middeleeuwse technieken gaan mee met hun tijd. Aanvankelijk deed het me denken aan de reportage die vroeger liep op Man Bijt Hond, of de zomerreportage die ooit Het Laatste Nieuws vulde. Men begon te ruilen met een onnozele prul om te eindigen met een leuk hebbeding. Maar kom, we staan open voor nieuwe dingen dus we gaven het een kans.

Doorheen de jaren verzamelt een mens immers nogal wat rotzooi. Je beseft dat pas als je gaat verhuizen of verbouwen. En natuurlijk heb je net dan geen tijd om je van die spullen te ontdoen leert de ervaring me. Daarom werk ik nu pro-actief als ik het niet vergeet. Met de regelmaat van de klok doe ik een inspectieronde die begint in de kelder en eindigt op zolder. Al wat in het vizier van mijn lodderig oog komt, wordt aan een grondige controle onderworpen. En altijd zijn er wel enkele spulletjes die bedankt worden voor bewezen diensten. Nobel als ik ben, probeer ik hen nog een tweede leven te geven. Er wordt in onze maatschappij al veel te veel weg gegooid dat nog perfect bruikbaar is. Misschien is het wel mijn achtergrond als halve maatschappelijk assistent die daar verantwoordelijk voor is.

Als mijn afdankers niet terecht kunnen bij vrienden of familie, smijt ik ze op tinternet. Eerst surfen we naar de klassiekers à la Kapaza, vervolgens sieren ze mijn pagina op facebook. En dààààààààr is een groot aanbod aan geïnteresseerden! Ik heb daar zowaar een groep ontdekt die de ruilhandel in Vlaanderen coördineert. Ferm gemakkelijk is dat. En je kan daar goede zaakjes doen!

Ter illustratie: mijn oude squashracket die hier al jaren stof lag te vergaren, bleek een kruidentuin waard te zijn. Marokkaanse munt, Surinaamse pepers, basilicum, tijm, rozemarijn en citroenmelisse staan hier nu te pronken en tegen elkaar op te stinken. Ik vind het zalig! Overschotjes van knutselgerief dat we gebruikten voor de doopsuiker van de koters bezorgden me een speeltent voor diezelfde koters en enkele decoratieve kaarsen. Maar mijn topdeal, dàt was pas de moeite: 5 schattige knuffelmuisjes van Ikea (waarde: 2,5 euro) leverden me een nagelnieuw vogelkastje op voor de tuin. De katten in de buurt zijn me eeuwig dankbaar en kijken al uit naar de winter!

Om maar te zeggen: gooi niet te snel iets weg, de kans is groot dat je er nog iemand blij mee kan maken.

 

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *