Filosoferen met kinderen…

Zoonlief is nu 7,5 jaar. Hij is een gevoelig kind dat veel nadenkt over de dingen die zijn pad kruisen. Hier lees je daar een voorbeeld van. 2 weken geleden bezochten we met het ganse gezin mijn grootmoeder. Zij verblijft in een revalidatiecentrum na een ongelukkige valpartij. Ze ligt op een gemeenschappelijke kamer. Toen we daar binnengewaaid kwamen met onze nieuwjaarswensen, speelde de film Spartacus op tv. Gefascineerd keken onze kinders, de ene met zijn handen voor zijn ogen, de andere met wijd opengesperde kijkers. Toen dacht ik nog bij mezelf dat er een moment zou komen dat dit zich ging wreken.

Vandaag was het zover. We vierden samen met de familie de zesde verjaardag van onze dochter. Het was een leuke dag. De neefjes en nichtjes speelden dol met elkaar. Toen ‘s avonds onze oudste in bed lag, hoorde ik na een tijdje zacht gesnik. Ik wilde net gaan kijken toen de deur open ging. Daar stond hij dan, huilend en snikkend. Tijd voor een moeder-zoongesprek.

‘Mamààà, ik voel me niet goed.’

– ‘Wat is er aan de hand, ben je ziek?’ (hij is al enkele dagen verkouden)

‘Nee. Ik geloof niet in mijzelf en ik wil niet dood gaan.’ Lap, daar had ik me nu net niet aan verwacht na een toffe dag als vandaag. De wraak van Spartacus is gearriveerd.

– ‘Niets wijst er op dat je gaat sterven jongen. Je bent niet ziek en je bent niet oud. Je hoeft daar nu nog niet over na te denken.’

‘Maar ik geloof niet in mezelf en ik weet niet wie ik ben. En ik weet ook niet hoeveel pijn het gaat doen als ik dood ga. Ga ik trouwens wel iemand kennen in de hemel? En die pap mogen ze houden, ik lust dat niet. En gouden lepeltjes moet ik ook niet hebben!’

– ‘Jij weet wel wie je bent hoor. Jij bent Robin, de zoon van An en Dennis. Je bent goed in rekenen en schrijven en je gaat naar de circusschool. Niemand weet hoe het voelt om dood te gaan, het heeft geen zin om daar nu al droevig om te zijn. Bompa is al in de hemel, die ken je toch nog? je zal daar zeker niet alleen zijn. Net zoals je nu ook niet alleen bent.’

‘Leeft bompa dan in de hemel? En eet die wel rijstpap? Is de hemel wel groot genoeg voor ons allemaal?’

– ‘Bompa is in de hemel, ik weet niet wat die daar allemaal eet. De hemel is voor jou hoe jij wil dat die is. Wil jij dat er muziek speelt in de hemel? Dan is daar muziek. Wil je dat daar een circus is? Dan is daar een circus. Jij kiest zelf hoe voor jou de hemel er uit ziet jongen.’

‘Maar mama, hoe weet jij dat dan allemaal?’

– ‘Ik heb daar een boek over gelezen jongen. Denk nu aan de leuke dingen die je vandaag allemaal meemaakte tijdens het feest van zus en probeer te slapen. Je gaat heus nog niet sterven dus daar denken we nu nog niet over na. Jij bent Robin en jij weet wie je bent. Geloof toch maar in jezelf en dan komt het goed.’

Na dit gesprek is hij rustig gaan slapen. Bij mij slaat de twijfel toe. Heb ik ‘de juiste’ antwoorden gegeven? Pak ik dat wel goed aan? Hoe voer je zulke gesprekken met je kind op een moment dat je er totaal niet op bent voorbereid?

Van Robin weet ik al langer dat hij hoogsensitief is. Ik laat u vrij om daar al dan niet in te geloven. Ik herken veel van mezelf in hem. Dat helpt me om hem te begrijpen. Ik neem zijn vragen altijd ernstig en beantwoord ze met het nodige realisme. Het heeft geen zin om hem blaasjes wijs te maken. Maar waar trek je de grens? In welke mate scherm je je kind af voor  de harde dingen in het leven? De afgelopen weken heb ik bijvoorbeeld bewust niet naar het nieuws gekeken met de kinderen omwille van de beelden van de aanslagen in Parijs. Spartacus kon ik echter niet wegzappen omdat de kamergenoot van mijn grootmoeder naar die film aan het kijken was.

Het wordt tijd om eens op zoek te gaan naar wat lectuur. Enerzijds voor mezelf als ouder van een gevoelig kind. Anderzijds zoek ik ook boeken die op kindermaat geschreven zijn over dingen die hen bezig houden zoals bijvoorbeeld de dood, wie ben ik, … Eigenlijk een beetje om te leren filosoferen zonder dat in angst te laten resulteren. Op het gesprek van vanavond ga ik even niet terug komen. Hem kennende, gaat hij daar nu een tijdje over nadenken en dan komen de volgende vragen.

Wie tips heeft of zijn ervaringen wil delen over het omgaan met HSP bij kinderen, mag me altijd iets laten weten. Alvast bedankt…

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *