Eerst een job en dan de rest

Vandaag trok dit artikel mijn aandacht. De auteur stelt dat Britse twintigers allereerst een deftige job willen vinden voor ze beginnen denken aan een huwelijk of een eigen nest. Dat lijkt me ergens maar logisch ook. Trouwen kost geld en een huis krijg je ook niet gratis bij aankoop van een fles afwasmiddel. De Wederhelft en ik zijn beiden van het principe ‘als je er het geld niet voor hebt, dan doe je het niet’. Voor de aankoop van ons huis en de nakende verbouwingen hebben we wel een som geld geleend. Maar voor allerlei verwennerijtjes zoals nieuwe meubelen of een exotische vakantie gaan wij geen lening aan. Mits wat creatief denken vind je altijd wel leuke alternatieven.

Op het werk zie ik dagelijks genoeg mensen die deze les pas leerden nadat ze in een diepe financiële put terecht kwamen. En da’s spijtig. Soms kunnen ze er namelijk helemaal niks aan doen. Je zal maar eens je werk verliezen of langdurig ziek worden terwijl je een hoge leninglast hebt. Je zit snel in de miserie maar het duurt vaak jaren eer je er weer bovenop bent. En dan zwijg ik nog over de psychologische impact en andere vervelende bijkomstigheden.

Misschien ben ik van de oude stempel maar ik vind het belangrijk om deze waarden mee te geven aan mijn kinderen. Ze leren nu (al) sparen voor iets wat ze graag hebben, dat water en elektriciteit centjes kost en dat voor niks de zon op gaat.

Soms levert dat wel vertederende taferelen op. Bijvoorbeeld toen de waterleiding hier beschadigd raakte tijdens graafwerken. Ze zagen al dat water dat maar blééf komen en maakten zich meteen zorgen om de centjes die letterlijk de lucht in vlogen. ‘Mama, maar als wij dat allemaal moeten betalen, dan mag je centjes uit onze spaarpot halen hoor!’

Toch vond ik het een beetje vreemd om te lezen dat een job prioriteit nummer één is bij Britse twintigers. In onze maatschappij lijkt dat soms anders. Zonder iedereen over dezelfde kam te scheren hoor. Vaak zie je toch jongeren die geen haast hebben om werk te zoeken. Zeker niet als het aangenaam vertoeven is in Hotel Mama. Toch zie je dat deze jongeren dikwijls een eigen wagen hebben, geregeld eens stevig de bloemetjes buiten zetten en op de koop toe nog minstens één leuke reis per jaar maken. Hoe financieren die dat? Ooit moet dat geld toch eens op geraken? Wat gaan ze dan doen?

Ik heb een diep respect voor zij die de moeilijke weg kiezen. De jongeren die hard werken (of ondernemen!) voor hun geld om de doelen in hun leven te kunnen bereiken. Ze leren omgaan met geld en dat bespaart hen later veel miserie. Ze geven blijk van competenties waar een werkgever alleen maar blij mee kan zijn. Ze moeten ook niet eeuwig ‘dank u’ blijven zeggen tegen hun sponsors. Op zich is er niks mis met sponsors tenzij je er van profiteert. Mijn gedacht hè maar wie ben ik…

Anyway… Nee, ik denk niet dat onze jeugd een verloren generatie is. Ik zie dagelijks genoeg bewijzen van het tegendeel. Maar zoals gewoonlijk zijn het enkele rotte appels die de hele mand bederven.

 

 

Leave a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *