De nuchterheid van een kind

Raketman kan in zijn kinderlijke onschuld een mens in een wip terug met zijn 2 voetjes op de grond zetten. Vandaag moest ik onverwacht overwerken. De Wederhelft (mijn plan B) hing ergens tussen Londen en Brussel in de lucht. De kinderen gaan gewoontegetrouw naar de naschoolse opvang. Normaal zijn ze daar een kwartiertje en dan pik ik hen op. Vandaag was het dus onverwacht wat langer.

Gelukkig had ik de kroost op voorhand verteld dat mama vandaag met veel mensen moest praten. Dat ze daardoor misschien wat langer in de opvang zouden zijn dan gewoonlijk. Ik had alleen niet voorzien dat onze kleinste zijn training van het basket om 18 u niet zou halen. De coach kon ik niet verwittigen want ik was aan het werk. De vorige training had mijn kleine raket al gemist omdat hij ziek was. Aiaiai toch, daar begon mijn moederhart zich schuldig te voelen. Hij kijkt altijd zo uit naar de training…

In de opvang waren nog 3 kinderen toen ik arriveerde, 2 daarvan waren de mijne. Ploink, alweer een scheurtje in mijn hart. Tot ik hun snuitjes zag. Blinken dat ze deden omdat ze een hele film gezien hadden. Het speculaasje in hun handen zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Ik verontschuldigde me bij de kleinste omdat hij door mij niet kon gaan basketten. Met zijn grote ogen keek hij me aan en zei: ‘Da’s niet erg mama, jij moest vandaag toch met veel mensen praten hè. Ik weet dat nog hoor.’ Patat, knap zeg! Veel andere kinderen zouden boos of ongelukkig zijn als ze een training zouden missen maar hij nam het erg sportief op.

Toen ik thuis de deur achter me dicht trok, ging mijn telefoon. De baas dat in mijn kaft papieren zitten die hij nog nodig heeft. Dat hij ze wel even komt oppikken. ‘Ik zal het wel binnenbrengen hoor baas, geen probleem.’ ‘Neenee, ik kom het wel gauw halen, ik vind dat niet erg.’ PANIEK! Na enkele dagen alleenstaande moeder geweest te zijn, zag het huis er uit als oorlogsgebied. Als een tornado vloog ik rond om toch een beetje orde in de chaos te scheppen.  De kleinste muisde er van onder om even naar het toilet te gaan. Het was me niet eens opgevallen in al mijn gedrevenheid.

Iets later arriveerde de baas. Of hij niet te veel op de rommel wilde letten. Uiteraard niet, een man ziet dat niet. Terwijl we nog even praten bij de voordeur, hoor ik gestommel op de trap achter me. Daar staat hij dan in het midden van de trap: Raketman, met zijn broek en slip op zijn enkels, zijn handen in zijn zij. ‘Mamààà, ik heb kaka gedaan.’ En dan droogjes tegen mijn baas: ‘Wat kom jij hier doen?’ Mjah, gênanter kan het niet worden. Ik probeer zijn slip nog een beetje omhoog te trekken maar hij blijft rustig staan en slaat een babbeltje met de baas. Dit kind staat duidelijk zonder complexen in het leven en daar kan ik alleen maar gelukkig om zijn.

Tegenover mezelf moet ik toegeven dat ik me voor niks zo slecht voelde. In de opvang wordt uitstekend voor de kinderen gezorgd, de wereld vergaat niet als je een keer zonder verwittigen ergens niet komt opdagen (maar ik heb de coach wel meteen een mailtje gestuurd waarom zoonlief er niet was) en we zijn allemaal maar mensen van vlees en bloed dus we gaan al eens de mist in. En als je 4 jaar bent, vindt men het nog schattig als je je kostbare stukken tentoonstelt 😉

 

 

One thought on “De nuchterheid van een kind

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *