Wanneer je zelf kinderen hebt, besef je pas wat je als volwassene allemaal verleert. Deze maand is voor veel kinderen een topmaand. Begin van de maand is de Sint in het land. Elke avond worden er talloze kinderschoentjes bij de schoorsteen gezet. Terwijl ze de rest van het jaar hun schoenen meteen moeten opruimen, mogen die nu gewoon binnen in huis staan. Wow! En dan vol spanning gaan slapen… En met een half oog zo lang mogelijk wakker proberen blijven om te horen of er een paard over het dak loopt om op magische wijze iets lekkers in die schoen te steken. ‘s Morgens in bed liggen aftellen tot je mag opstaan en dan als een raket naar beneden schieten richting de schoen!
Hetzelfde op school, in zo ongeveer elke winkel die iets verkoopt wat met kinderen te maken heeft, bij de hobby’s, soms ook bij familie en God weet waar nog allemaal. Overal loopt die Sint rond en telkens heeft hij iets lekkers bij. Met een klein hartje bestuderen we die brave man vanop een veilige afstand. Of vanachter mama’s been. Aarzelend schuifelen we dichterbij. No way dat ik bij die gekke figuur op schoot ga zitten. Of toch? Moet ik die echt een handje geven? En wat moet ik daar tegen zeggen? Kriebels in de buik!
Oh en dan is er eindelijk de grote dag: 6 december! De afrekening!!!! Was onze braafheidsbarometer in orde? Liggen er cadeautjes? Oeoeoeoe zou er ook chocolade bij zijn? Heeft de Sint onze brief wel goed gelezen toen hij besliste welke pakjes hier door de schoorsteen gesmeten werden? En hoe kan het toch dat we daar weeral helemaal niks van gemerkt hebben?
Alle spanning en verbazing is nog niet verteerd of we starten met de advent. Jeuj, we hebben een adventskalender met chocolade. Elke dag een vakje open doen en kijken welk figuurtje er in zit! En elke dag tellen hoeveel cadeautjes er onder de kerstboom liggen! Stiekem eens met de pakjes schudden om te raden wat er in zou kunnen zitten en voor wie. Weer een moment om intens naartoe te leven. Om ‘s nachts in bed over te liggen denken en de kriebels in de buik te krijgen.
En zo gaat het maar door. Kinderen beleven veel dingen die wij normaal vinden heel anders. Intenser? Ze kijken uit naar een uitstapje, voelen de spanning als het moment daar is, zijn verwonderd over grote en kleine dingen. En wij vinden dat als ouders geweldig. Maar eigenlijk is het ook confronterend. Want al die dingen waar wij vroeger hetzelfde bij voelden, zijn we doorheen de jaren als normaal gaan beschouwen.
Je voelt geen kriebels meer terwijl je naar het Sportpaleis rijdt voor een optreden. Je ligt niet wakker de nacht voor het kerstfeest, jezelf afvragend wat je gaat eten, welke spelletjes je gaat spelen en welke cadeautjes je gaat krijgen. Alles wordt normaal. Egaal. Het aanstekelijke enthousiasme, de tonnen energie die moeten kunnen ontladen, de kriebels in de buik… Het egaliseert allemaal. Af en toe is er nog eens een piek. Maar als we eerlijk zijn: hoe vaak in een jaar hebben we dat heerlijke gevoel van onze kinderen als ze ergens naar uitkijken? Hoe vaak zijn we nog over iets (positiefs) verwonderd?
Hoe vaak voelen we ons zoals een kleuter die voor het eerst de Sint ziet? Eentje om over na te denken, ‘t is nu toch de tijd van de goede voornemens 😉
🤗 Inderdaad om bij stil te staan omdat alles zo vanzelfsprekend is …lijkt 🙄want er zijn ook veel gezinnen waar het elke maand opboksen is tegen deze overconsumptie…veel ouders die hun kinderen heel veel moeten ontzeggen ..voeding en of de warmte van het samenzijn ! Gelukkig realistisch zijn en er zijn voor elkaar ,luisteren en communiceren …kleine eenvoudige dingen die zoveel betekenen ..Fijne eindejaarsdagen An en allen die je dierbaar zijn ..( prachtige tekst trouwens ,love it )💞