Het zal je schoen maar zijn.

Enkele weken geleden, nog voor de paasvakantie begon, slaagde Raketman er in zijn schoen (!) kwijt te spelen tijdens een verjaardagsfeestje. Met 1 schoen aan en 1 kousenvoet debberde hij naar de auto om terug naar huis te gaan. Wat een feestbeest zeg 🙂 Voordien hadden we met enkele volwassenen het ganse huis en de tuin van de gastheer en – vrouw overhoop gezet op zoek naar de schoen. Telkens we vroegen waar hij zijn schoentjes gedaan had, volgde er een droog ‘ik weet da ni’ met grote, onschuldige blauwe kijkers. Onvindbaar was ie. Ik dacht dat ik er nooit nog iets van zou horen. De mama van de jarige prevelde dat ze het vervelend vond en dat ze zeker bij de nabestaanden van dode buurman zou informeren of die geen kinderschoentje in de tuin wilden gaan zoeken. Raketman kreeg noodgedwongen nieuwe schoenen. Case closed.

De overblijvende schoen bewaarde ik. Die diende als herinnering aan zijn stunt. Zo zou hij niet vergeten dat hij zorg moet dragen voor zijn spulletjes. Vandaag kwam een blinkende Miss H aangelopen met… de verloren gewaande schoen van Raketman! Met grote ogen zwaaide ze de schoen voor mijn neus heen en weer. Gelukkig ben ik niet vatbaar voor hypnose. Meteen vroeg ik waar die schoen plots vandaan kwam.

‘Hà, van bij Seppe hè mama!’ Tot zover was ik nog mee. Het bleef me een raadsel welke vierkante micrometer van het huis en de tuin we dan over het hoofd zagen tijdens onze grootscheepse zoekactie. Achter de zus kwam langzaam de boeventronie van Raketman piepen. Het ijs was gebroken, hij voelde dat het veilig was om zijn gezicht te laten zien. Zus had het ambetante klusje voor hem geklaard.

‘Jasper, waar heeft de mama van Seppe die schoen gevonden?’

Even keek hij naar de grond, naar de auto, naar een vogel die passeerde. Mijn intonatie ging over van ‘flinke toffe mama’ naar ‘FBI’. ‘Jasper, waar heeft de mama van Seppe die schoen gevonden?’

Hij schuifelde even heen en weer, zette zijn ‘Puss in Boots’-smoeltje op en zei ‘In te poom!’

‘In de boom?????’

– ‘Ja mama, in te poom’!

‘Hoe is die dan in de boom terecht gekomen jongen?’

– ‘Hà, ik had de toen in de pet van Teppe getopt en tan kon ik hoet hooooie met de toen hè mama!’ Vloeiend kwam dat zinnetje uit een tronie die blonk van de fierheid. Hij verwachtte vast en zeker dat hij uitgebreid complimentjes zou krijgen omdat hij zo goed met zijn schoen kan gooien. Toegegeven, als ik een schoen in een boom probeer te gooien dan zou die waarschijnlijk niet ergens onderwege blijven hangen.

Yep, daar had ie me. Silly me was rats vergeten dat schoenen kunnen vliegen. Ik had beter moeten weten. We zochten enkel op de begane grond naar zijn schoen. Een maand lang hing de schoen dus eenzaam en alleen op grote hoogte. In weer en wind. Ook een onweer kreeg ie over zich. Maar als je er over nadenkt (dit is er eentje voor de vrouwen): hoe cool zou het niet zijn als schoenen aan bomen zouden groeien? 😉

IMG_0735

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *