Een stralende lentezon eiste dat we vandaag met zijn allen onze neus eens buiten staken. Het was tijd voor de eerste gezinsfietstocht sinds de dochter zonder zijwieltjes kan fietsen. Ze wordt door mij individueel getraind om te wennen aan het verkeer maar laat ons zeggen dat er nog wat werk aan is. Ze weet wat te doen bij verkeerslichten maar voorts denkt ze dat de openbare weg van haar alleen is. Afstanden inschatten kan ze al even goed als haar moeder. Dat levert leuke taferelen op als ik vraag om op tijd te remmen zodat ze stil staat bij het eind van de straat. Boenk volle bak alles dicht smijten en dan staat ze op 100 m van het eind van de straat te koekeloeren. Terwijl ik aan het eind van de straat sta te koekeloeren op zoek naar mijn dochter. Even met haar gaan fietsen is telkens een verkorting van mijn leven.
Vandaag begrijpt De Wederhelft beter waarom ik na een fietstocht met de dochter lijkbleek thuis kom. Ik reed vandaag op kop, achter mij 2 kinders en dan De Wederhelft met Raketman veilig vastgeklikt in een Follow Me – systeem. Alleen maar fietsen is voor de dochter te saai. Daarom kwebbelt ze van begin tot eind en raakt ze afgeleid door alles wat haar pad kruist. Die kruising kan ook 450 m verder plaats vinden. ‘Kijk papa, daar ginderachter vliegt een vogeltje!’ *blerk bijna tegen een paal*
Aan wielertoeristen moet ze ook nog wennen. Telkens die haar passeren, steekt ze bijna in het decor van het verschieten. En maar foeteren dat ze doet op die gasten. ‘Ah ja hè mama, want die rijden op de straat en dat mag niet. Dat zijn nu toch geen manieren hè!’ Inclusief vermanend vingertje. Gelukkig vinden betrokkenen het schattig en amusant om de les gespeld te krijgen van een kleine roze vlek met fluovestje en prinsessenhelm.
Vandaag ging ze met haar fiets aan de hand door de Holleweg. Haar kaars was uit, ze had al redelijk wat kilometers in haar benen. De Holleweg wordt vaak gebruikt door mountainbikers. Zo ook vandaag. Plots kwam er eentje uit een bocht naar beneden gescheurd. De dochter had zich daar duidelijk niet aan verwacht en schrok zich een hoedje. Ze draaide zich om en zag hoe de mountainbiker tegen hoge snelheid verder scheurde. Weer ging het vingertje de lucht in en volgde er een kwebbeltirade op 90 dB. Ik ga er voor mijn zielerust van uit dat die mens het niet hoorde.
Los van al het bovenstaande wil ik het toch ook wel zeggen als het goed is. Véél chauffeurs toonden begrip voor ons, gestresseerde ouders met fietsende kroost. Ze vertraagden tijdig, gaven netjes voorrang waar het moest, reden mijn kinders niet omver toen die een bocht misten, hielden voldoende afstand om geen kleine tegen hun zijspiegel te krijgen, enz. Waarvoor dank. Ik ben blij dat ik niet de enige ben die dat doet. Het geeft ouders de kans om hun kinderen op een veilige manier te laten wennen aan het verkeer.