De Wederhelft en ik appreciëren stand-up comedy en bij uitbreiding degelijk cabaretwerk. Dit seizoen zagen we de shows van onder andere Nigel Williams, Xander de Rycke en Henk Rijckaert. Afgelopen weekend gingen we internationaal. We volgen de betere Nederlandse komieken ook al geruime tijd. Vooral op tv en dvd dan. Vorig jaar trokken we naar Gorinchem voor Bert Visscher. Nu bolden we naar Amsterdam voor Jochem Myjer.
Laat dat nu net een artiest zijn waar ik veel respect voor heb. We hebben zijn shows op dvd maar zagen hem nooit live aan het werk. Vlaanderen heeft genoeg talent om de zalen mee te vullen en dan schiet Nederland er helaas aan over. Als Mozes niet naar de berg wil komen, gaat de berg naar Mozes. Wij naar Amsterdam dus. In een (alweer) uitverkochte Carré gaf Jochem naar goede gewoonte het beste van zichzelf. Helaas konden we nadien niet in de foyer blijven plakken omdat onze wagen 3 kwartier na het einde van de voorstelling uit de parkeergarage geflikkerd zou worden.
Voor wie hem niet kent: hier leest u alles over deze olijke krullenbol. Wat Jochem volgens mij typeert, is zijn ADHD en hoe hij daar mee weet om te gaan. ADHD maakt hem tot wie hij is en hij weet daar een positief verhaal van te maken. De man in de straat heeft vaak zijn oordeel klaar als ie ADHD hoort, maar Jochem bewijst met glans het tegendeel. Ook ADHD’ers kunnen slagen in het leven, een stabiel gezin vormen en hun talenten ontplooien. Als deze mensen de juiste kansen krijgen, bewijzen ze graag dat ADHD ook een positief verhaal kan brengen.
In zijn typische stijl stuiterde hij over het podium en overlaadde hij het publiek met prikkels. Hij kwebbelde en imiteerde er op los en voorzag af en toe een rustpunt door een liedje in te bouwen (nu ja, rustpunt… ‘Ik hoor het niet’ was niet bepaald een soft emoliedje). Maar het gaf het publiek de kans om even op adem te komen, om een hoge dosis Jochem te verwerken. Hij kwam me wel wat nerveus over. Je zou voor minder als je in de prachtigste zaal van het land je ding mag doen voor een lading enthousiastelingen. Voor wie Jochem niet kent: ‘Een beetje geduld aub’ is zijn eerste show na ‘het moment’. Het moment dateert van 2011: toen werd een tumor ontdekt in zijn ruggenmerg. Zijn leven hing aan een zijden draadje. Hij heeft gevochten om te overleven en te revalideren. En dat is hem gelukt ook want hij stààt er weer! Respect man, eeuwig respect.
In deze show lijkt Jochem heel de ervaring van 2011 en de revalidatie van zich af te schrijven om ze een plaats te geven in zijn leven. Het is bewonderenswaardig dat hij ongeschonden uit dit avontuur kwam. Weinigen in een gelijkaardige situatie kunnen dat zeggen. Zijn doorzettingsvermogen en positieve ingesteldheid zullen hier ongetwijfeld een heel belangrijke rol in gespeeld hebben. Erg aangrijpend was de slotscène van zijn show. Het blijft voor hem precies ook confronterend om deze scène zonder trillende stem te spelen.
Jochem, deze show vind ik de beste die ik tot nu toe van je zag! Wat niet wegneemt dat ik in het verleden al dubbel lag met je shows 🙂 Een beetje geduld aub is echter 100% Jochem. Niet alleen qua stijl maar vooral inhoudelijk. Je geeft jezelf bloot op één van de kwetsbaarste momenten in je leven. Je maakt duidelijk dat achter de lolbroek een man zit met een klein hartje. Hiermee inspireer je ongetwijfeld veel mensen die het moeilijk hebben. Je geeft hen hoop voor de toekomst en kracht om te vechten. Je bent zowaar een voorbeeld voor velen!
Hopelijk zien we je ooit eens in een Vlaamse zaal aan het werk. Waar het ook mag zijn, we zullen zorgen dat we dat kunnen meemaken!