En avant la muzik!

Zo heet de nieuwe tournee van Johan Verminnen. 62 jaar jong is hij. Naast wat grijze haren, is zijn snuit amper veranderd. Gisteren deed hij Diest aan met zijn tournee. Tijd om eens te gaan kijken dus. Ik kan mezelf niet bestempelen als een fan van Johan Verminnen. Wel vind ik hem een goeie artiest die knap werk aflevert. Maar ik had hem nog nooit live gezien. Tot gisteren dus. Ik vleide me neer in een stoeltje op de eerste rij in den Amer in Diest. Ondanks het gegeven dat dit een recente nieuwbouw is, heeft een deel van de tribune blijkbaar haar beste tijd al gehad. Zonde. Ach ja, ik laat het niet aan mijn hart komen.

Licht uit, spots aan. Johan verrast. Hij begint met een (volgens mijn lekenmening) minder bekend lied. Onbekend is duidelijk onbemind bij Verminnen. Johan is ondertussen een vlotte zestiger maar zijn stem heeft nog datzelfde typerende timbre dat hem indertijd groot maakte. Deze stem herken je meteen. Met een warme, volle stem fietst hij door zijn repertoire. Hij doet zelfs de moeite om wat choreografische pasjes te zetten.

Het publiek smaakt de interactie tussen artiest en tribune. Hij verwerkt enkele verwijzingen naar Diest in zijn liedjes en nam zelfs de moeite om onze deelgemeenten van buiten te leren. In zijn bindteksten schuwt hij de politiek niet. Zo kennen we hem. Hij doorspekte zijn monologen met sappige Brusselse accenten. Je bent voor of tegen, ik kon het best wel appreciëren. Al vond ik weinig leeftijdsgenoten in de zaal.

De Rue des Bouchers bracht wat leven in de zaal. Dat mag ook wel. Dit liedje werd niet gecomponeerd voor bekrompen salondames die lurken aan een tasje thee. Maar de overige nummers dienden vooral om te genieten. Neen Johan, vraag niet om mee te zingen. Laat ons luisteren naar jouw zang. 100% zuiver en muzikaal perfect ondersteund. Persoonlijk vind ik hem beter klinken als ik hem niet kan zien. Maar da’s goesting hè 😉

Iedereen at uit zijn hand toen hij zijn klassiekers bracht. ‘Laat me nu toch niet alleen’ is live veel sterker dan op de CD. Ik kende dit liedje voor Clouseau het coverde en ik blijf het origineel veel sterker vinden. Terecht noemt Johan Verminnen dit ‘mijn lied’. Beklijvend moment. Ik prevel het mee van de eerste tot de laatste letter. Terwijl zie ik voor me de gezichten van enkele naasten die ik de afgelopen jaren heb moeten afgeven. Waarom wordt dit lied toch geassocieerd met dood en verdriet? Het gaat over zoveel meer! Maar toch: dit is een waardig einde voor een knappe show.

DAT HAD JE GEDACHT! Hij gaat van het podium en komt weer terug voor een bisnummer. Een keer of 3-4. Het mocht van mij nog langer duren. Want eerlijk gezegd: 1 nummer miste ik in deze show. Paulien. Ondanks dit kleine puntje kon ik bij het buitengaan alleen maar zeggen ‘Ik voel me goed’. Bedankt voor een mooie avond Johan.

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *