Gonzo, de eigenzinnige huiskater, was de laatste dagen niet in zijn gewone doen. ‘s Ochtends komt hij me normaal wakker maken voor zijn brokjes. ‘s Avonds rond 22 u krijgt hij ook eten. Wat maakt dat hij elke dag vanaf 21 u nerveus begint te trippelen of me gewoon minutenlang dwaas komt aanstaren. Niet de afgelopen week. ‘s Ochtends liet hij me slapen (waarvoor dank) en bekeek hij zijn etensbak niet nadat ik die vulde. Hij ging liever op de vensterbank zitten om te staren naar het rolluik.
Het viel me op dat de katten meer water drinken dan gewoonlijk. Hun bakjes moeten tussendoor al eens bijgevuld worden. In de kattenbak ontdekte ik dat één van de katten een darmflora heeft die niet ok lijkt te zijn. Voor de plastische mensen onder ons: de kleur, niet de consistentie 😉 Gonzo bleek ten opzichte van vorig jaar ook 300 gram lichter te zijn. Da’s vreemd want hij krijgt dezelfde voeding als gewoonlijk en is niet plots meer gaan bewegen. Omdat het toch tijd was voor zijn jaarlijks onderzoek, besloot ik Gonzo bij zijn nekvel te grabbelen en met hem naar de dierenarts te rijden.
Net zoals elk jaar, kon ik onderweg terugkeren omdat ik zijn gezondheidsboekje thuis vergat. Dat resulteerde in nog luider geklaag vanuit de kattenbox. Ik heb trouwens een voordeel ontdekt van een wagen met automatische versnellingsbak: ik kon het kopje van Gonzo strelen terwijl ik reed. Dat zorgde voor véél minder gemiauw onderweg. Wel keek hij me geregeld aan met een blik die me vertelde dat het maar goed was dat hij netjes was opgeborgen in zijn transportbox. In de wachtzaal zet ik mijnheer (in zijn box) even neer. Zit ie met zijn snoet pal voor een Duitse herder. Alweer luid gemiauw en een dodelijke blik in mijn richting.
Eens binnen bij de dierenarts, doet Gonzo zijn hele klaagzang opnieuw. Maar het baat niet: hij moet op de weegschaal en krijgt zijn jaarlijkse inentingen. Again: blik op onweer. Na mijn uitleg besluit de dierenarts dat er best een bloedname gebeurt bij de kat. Ze gaat even de tondeuse halen om dat fatsoenlijk te kunnen doen. Bij het binnenkomen heeft ze versterking bij. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Gonzo is 100% pacifist en voorstander van geweldloze communicatie. Zijn ego lijdt er wel onder: die prachtige witte manen waar nu een vierkantje uit weggeschoren is… Het zal even duren voor hij me dat vergeeft.
Gelukkig volgt er goed nieuws: geen kattendiabetes, alle ingewanden werken zoals ze horen te werken volgens de resultaten van de bloedanalyse. Gonzo bekijkt me smerig. Hij stinkt nog naar ether of iets dergelijks, zijn pels is wat vettig en hij voelt zich duidelijk verminkt. Wilma komt niet in zijn buurt. Vermoedelijk ligt die onder ons bed te schuddebuiken van het lachen.
‘s Avonds vinden we de oorzaak van het probleem. We trekken een nieuwe zak brokjes open en alsof het een religieus wonder betrof, fleurt Gonzo helemaal op. Hij miauwt voor eten en vliegt op zijn etensbakje. ‘s Anderendaags komt hij me ‘s ochtends weer wakker maken. Hij was blijkbaar gewoon zijn brokjes beu… De ploert 😉