Verjaren in Coronatijden

Gisteren kwam er weer een jaartje bij op mijn teller. Alweer een jaar ouder maar vooral ook wijzer. Voor een blondje is dat mooi meegenomen. De ganse dag werd ik overspoeld door wensen. Indrukwekkend, het geeft een mens een warm gevoel. Het gevoel dat je wel iets waard bent, dat je wel degelijk vrienden hebt, dat we nog wel in een warme samenleving leven. Het deed me superveel deugd. Nog steeds want terwijl ik dit schrijf, ben ik nog aan het nagenieten. Daarom: dank je aan iedereen die gisteren aan me dacht, echt waar.

Toch had ik de ganse dag een dubbel gevoel. Het bleef tegen beter weten in wachten op de wensen die niet meer zouden komen. Elk jaar op 16 oktober belde mijn oma me tussen 19u en 19u30 om me een gelukkige verjaardag te wensen. Meestal waren dat korte telefoontjes omdat we rond dat tijdstip bezig waren onze kroost klaar te krijgen voor bad en bed. Dit jaar bleef het stil. Voor het eerst kwam er geen telefoontje van haar. De ganse dag heb ik aan haar gedacht.

Je kan dan zeggen: ‘Maar ze is toch al een half jaar geleden overleden, dan zou je daar toch al moeten over zijn?’ Neen, zo werkt het niet. Er staat geen einddatum op rouwen. De ene dag gaat het goed, de andere dag slaat het je ongemeen hard in je gezicht. En dat kan soms door de kleinste dingen zijn. Een geur, een flard van een herinnering die door je hoofd schiet, iets wat je kinderen zeggen en dat je met haar wil delen. Dan besef je weer: ze is er niet meer, ze zal er nooit meer zijn. En dan komt ook het schuldgevoel: had ik nog maar dit voor haar gedaan, had ik maar wat vaker op bezoek gegaan, had ik maar dit of dat. Ook de frustratie om hoe ze haar laatste dagen, na haar positieve Covid19 – test, moest beleven. Helemaal alleen in een ziekenhuiskamer, goed wetende dat ze er waarschijnlijk niet meer levend uit zou komen. Want dat wist ze, dat was het eerste wat ze me zei toen ik haar belde na haar opname. Helemaal alleen lag ze te wachten op de dood. Afscheid nemen was moeilijk, ook na haar overlijden.

En we zijn niet alleen hè. Meer dan 10.000 coronadoden staan er inmiddels op de teller. Meer dan 10.000 keer zorgt dat voor gans verstoorde rouwprocessen. En het voedt alleen maar mijn frustratie ten aanzien van de non-believers, de mensen die zich verzetten tegen de maatregelen. Ik kan alleen maar vragen om ze toch na te leven. Niet per se voor jezelf, maar minstens voor de risicogroepen in je omgeving.

Voor alle duidelijkheid: gisteren was een leuke dag voor me en ik heb er van genoten. Met mijn gezin in mijn bubbel. Met kleine en grote verwennerijtjes voor mezelf. Volgend jaar, als ik 40 word, kan het wel wat lastiger zijn 😉

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *