Een kinderhand…

Afgelopen weekend was er kermis in de stad. Morgen is er nog een familiedag en dan breken de foorkramers hun hebben en houden op om in colonne naar de volgende stad te trekken. Door de tropische hitte van de afgelopen dagen, zijn we pas vanavond voor het eerst naar de kermis geweest met de kinderen. Het was er aangenaam druk, niet dat je over de koppen kon lopen maar ook niet dat je er hallo-echoooooooooo kon doen.

We willen onze kinderen bijbrengen dat ze in het leven elke dag keuzes moeten maken. Ze kunnen dus niet zomaar alles doen wat ze zien of willen op de kermis. Met 3 kinderen zou dat een kostelijke grap zijn. Ze mochten elk 2 dingen kiezen die ze wilden doen en nadien gingen we smoutebollen eten. Hun keuzes waren knap.

Eerst kozen ze voor een teamactiviteit en gingen ze samen in de vliegertjes. Gezien de actualiteit geeft dat een beetje een wrang gevoel. Eens de molen in gang gezet werd, straalden ze alle drie. We hoorden hen gieren en genieten, naar elkaar roepen en tips geven om beter te kunnen vliegen. Telkens ze passeerden, zwaaide er wel eentje van hen. Zalig toch!

Nadien koos Raketman voor een ritje op de paardenmolen. Hij koos voor een Amerikaanse limousine en reed als een echte met 1 arm op het portier. Een lichte ontgoocheling maakte zich van hem meester omdat er net tijdens zijn ritje niet met de flosj gezwaaid werd. Dat was echter gauw vergeten. Hij vond het toch wel heel leuk zo, die paardenmolen.

Grote broer en zus gingen net zoals vorig jaar met mij voor een ritje in de rups. Als dat beest op topsnelheid was, gierden ze het uit van de kriebels in hun buik. Het verschil tussen de 2 kwam nog eens duidelijk naar boven. Waar de grootste stilletjes zei dat hij bij de topsnelheid toch een klein beetje bang was, lag dat bij zijn jongere zus net iets anders. Toen ik haar wilde tegenhouden zodat ze niet zou wegschuiven, riep ze ferm ‘Nee mama, je moet dat niet doen, ik kan dat zelf wel!’. Schaterend genoot ze van de wilde rit op de rups.

Nadien aten we samen smoutebollen, zaten we met zijn allen onder de bloemsuiker en wandelden we met übergelukkige kinderen terug naar de auto. Aan het schietkraam bleven ze even staan kijken hoe 2 meisjes probeerden een mooie prijs te schieten. Het viel me op dat onze jongens onbewust exact dezelfde houding aannamen om dat tafereel te observeren. Hoe mooi kan het leven zijn in al zijn eenvoud…

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *