Deze week verbroederde mijnheer Spetterpoep met Miss H. Het arme kind sche*t de rand van haar g*t af zoals ze dat hier zeggen. Gisteren begon ze er wat door te komen. Eten en drinken verteerde normaal en bleef terug wat langer intern. So far so good. Tot vanochtend.
Normaalgezien spurten onze 3 Koters ‘s ochtends om ter snelst naar de master bedroom. Ze slingeren dan van de luchter naar de gordijnen om dan vanaf de kast op het bed te springen. Bij wijze van spreken. Onze hevigste, Raketman, spant de kroon. Vanochtend kwam hij met zijn knuffelkoe onze kamer op geslenterd. Verdacht… met zijn grote blauwe kijkers keek hij me zo zielig als mogelijk aan en zei dat hij buikpijn had. Ok, da’s niet onlogisch, hij zal dan de volgende zijn met buikloop.
Mààr… Logica is in ons gezin ver te zoeken. Al zeker als het op medische toestanden aankomt. Eens beneden begon Raketman te rillen. Hij had nochthans geen koorts. Korte tijd later klonk het allemaal wat ritmischer omdat hij ook begon te klappertanden. Da’s vreemd. Buiten was het al 20°C onder een hemelsblauwe lucht. De stakkerd bevroor haast van de koude. Met 2 verschillende thermometers maten we zijn temperatuur om zeker te zijn dat het juist was.
35,6°C bleef het. Da’s wat aan de lage kant me dunkt. Zo dacht de dokter van wacht (ah ja, zoiets plannen we in het weekend of op een feestdag) er ook over. In de loop van de dag evolueerde alles gunstig. Hij at goed, dronk goed, speelde wat en had geen last meer van de koude. Vanavond voor het slapengaan, zat hij al op 36,9°C. Da’s voor hem zelfs licht aan de hoge kant. Normaal schommelt zijn temperatuur rond de 36,3°C. Hopelijk heeft zijn lichaam de beestjes nu verslagen.
Te onthouden: als de temperatuur van je kind onder de 36°C zakt, raadpleeg je best een arts.