Inderdaad, dit weekend is het al een jaar geleden dat ons leven op zijn kop gezet werd door de lifechanger. Ik herinner me nog hoe we in die periode samen uitkeken naar de komst van ons vierde kindje, hoe we bezig waren met de voorbereidingen voor kerst, voor de bevalling, voor uitstapjes in de kerstvakantie.
En toen veranderde alles van het ene moment op het andere. Nu zijn we een jaar verder. In dat jaar waren de hoofdpunten de bestralingen, de operatie en de revalidatie die nog steeds bezig is. Helemaal is De Wederhelft nog niet hersteld. Maar we durven toch stilaan denken aan een werkhervatting volgende maand. Mits akkoord van de prof natuurlijk. It’s her call.
Hoe hebben we dit hele avontuur nu beleefd? Dubbel. Nooit zal ik zeggen dat ik dankbaar ben dat dit ons pad kruiste. Echt, ik wens het niemand toe. Maar je hebt 2 opties: fight or flight. Wij kozen voor actie. Zitten dubben helpt niks, daar verdwijnt die tumor niet van. Het was op sommige momenten verdomd moeilijk maar we hielden onze hoofden omhoog, niet in het minst voor de kinderen.
We hebben ons gefocust op de minst negatieve aspecten aan dit verhaal. Je kan het bezwaarlijk de positieve punten noemen. De bevalling bijvoorbeeld hebben we nog intenser beleefd dan bij onze vorige 3 kinderen. Het was een heel mooi en intiem moment. We zijn de vroedvrouwen nog steeds dankbaar om dit zo speciaal te maken voor ons, om ons de tijd te geven te laten doordringen wat er allemaal gebeurde daar in het verloskwartier.
Onze baby, Mooie Meid, heeft als enige van onze kroost de luxe papa zoveel bij zich te hebben in haar eerste levensjaar. Vroeger was het 10 dagen vaderschapsverlof, met wat geluk nog enkele vakantiedagen en hop, terug aan de slag. Reizen naar het buitenland included. Zij is voor ons een enorm belangrijke houvast geweest het afgelopen jaar. Op moeilijke momenten volstond haar glimlach om ons terug wat energie te geven.
We genieten nu meer van kleine dingen omdat we beseffen hoe waardevol ze zijn. Het is niet vanzelfsprekend om gezond te zijn. Het is niet de normaalste zaak van de wereld dat de kinderen het goed doen op school, wetende dat ook zij dit hele avontuur mee beleefden. Chapeau trouwens voor onze 3 musketiers, die zelden boos waren als we weer eens ‘nee’ moesten zeggen op hun vraag naar een uitstap met zijn allen. Nee, dat gaat niet met papa’s been. Nee, dat gaat niet want mama moet voor Mooie Meid zorgen. Nee, dat gaat niet, want papa kan zo ver niet stappen. Enzoverder. Nee, nee, nee. En ze accepteerden het.
We hebben een bewogen jaar achter de rug. We zijn er ook nog niet helemaal door. Maar het ergste hebben we gehad. En we hebben het goed doorstaan. Moeilijk gaat ook, dat weten we als geen ander. We kijken vooruit en hopen dat de kanker wegblijft. Liefst voor altijd.
Het gekke is dat we vorig jaar dit weekend in het ziekenhuis doorbrachten en dat het dit jaar hetzelfde is. Onze Mooie Meid, 10 maanden is ze ondertussen, werd deze week opgenomen met een longontsteking. Gelukkig herstelt ze goed en mag ze binnenkort naar huis. Zo kunnen we ons voornemen realiseren om dit jaar wel een vrolijke kerst te beleven.
Ik geef jullie graag de goede raad om niet alleen een vrolijke kerst te beleven maar om van elke dag een goede dag te maken. Als hij voorbij is, komt hij namelijk niet meer terug. Hij zit dan in je herinneringen. Zoals hij was. Zorg er zelf voor dat je leuke dagen hebt, iemand anders kan dat moeilijk voor jou doen. Gebeurt er iets wat je niet aanstaat? Zoek er het positieve in en onthoud dat. Dingen gebeuren niet zomaar, geef ze een plaatsje in je leven en trek er lessen uit voor de toekomst.
De enige commentaar die hierbij past, is een warme knuffel en een knipoogje van zie-je-wel-dat-je-terecht-vertrouwen-mocht-hebben! De Wederhelft was niet ziekjes. Hij was aan ‘t genezen.