ACV Openbare Diensten riep vandaag blijkbaar uit tot de Dag van het Personeel. Tof tof tof, mooi initiatief. We hebben al secretaressendag, dag van de verzorgende, dag van de onthaalouder en nog een rits andere doelgroepdagen dus deze kan er nog wel bij. Wie zo een speciaal beroep heeft dat nog geen zot op het idee kwam om die te vieren, awel die wordt vandaag gevierd: de ambtenaar. Ikke dus ook 🙂
Als personeelsverantwoordelijke zit je vaak in een moeilijke positie. Enerzijds is er het personeel wat aan je mouw trekt voor vanalles en nog wat, anderzijds is er het bestuur (in de privé: de bazen en het management) die verwachten dat je loyaal bent. Constant moet je het evenwicht bewaken om niet afgeschilderd te worden als een syndicalist of een bazenpoeper. Tijdens de 11 jaren dat ik op een personeelsdienst werk, heb ik al verschillende varianten van deze termen leren kennen. Een groep vakbondsmensen ziet ons, personeelsdeskundigen, als ellendelingen die de beslissingen van het bestuur willens nillens door de strot van het personeel willen rammen en denkt dat we niets liever doen dan ons verschuilen onder de paraplu der politici. Een andere groep begrijpt dat we soms met onze rug tegen de muur staan maar dat we echt wel ons best doen voor alle personeelsleden, ongeacht hun kleur of overtuiging en dat we iedereen hetzelfde behandelen. Dit terzijde.
Deze voormiddag stond er een afgevaardigde met gadgets voor onze personeelsleden aan het onthaal. Ik ga deze persoon niet omschrijven om verschillende redenen. Hij had naast een zakje met gadgets ook nog wat flyers en een poster bij. Wegens tijdsgebrek van betrokkene liep bibi plots rond met een zakje rommel en wat flyers van het ACV. Gelukkig keken weinig ogen mijn richting uit. Als personeelsdeskundige blijf je immers best van vakbondsspul af. Da’s mijn gedacht hè. Ik wil met elke vakbond even constructief kunnen samenwerken.
Mijn nieuwsgierig kantje kreeg de bovenhand. In het zakje bleken sleutelhangerledlampjes te zitten. Knalgroene met het logo van ACV Openbare Diensten er op. Gemaakt door kleine, fijne kinderhandjes ergens in China. Handjes die 1 keer per dag een beetje eten krijgen, handjes die 16 uren per dag sleutelhangerledlampjes maken. Handjes die geen schoolboek kunnen vasthouden. Echt ACV, kon je niets beters bedenken? Wat wel meer gebeurt met brol uit lageloonlanden, geschiedde ook hier: tig sleutelhangerledlampjes waren ofwel kapot ofwel gingen ze kapot nadat je 1 keer op het knopje drukte. Mooi cadeau voor onze personeelsleden. Mede hierdoor was er niet voor iedereen een sleutelhangerledlampjes. Da’s een leuke garantie op ambras in ‘t kot. Bedankt, ACV.
Er zijn tig openbare besturen die aan sociale tewerkstelling doen of die mensen detacheren naar sociale tewerkstellingsinitiatieven. Waarom kregen zij niet de eer om iets kleins en fijns in elkaar te boksen voor de personeelsleden van de openbare sector? Bij ons in Scherpenheuvel heb je bijvoorbeeld de Vlaspit. Daar maken ze prachtige kaarsen. Waarom daar niet een paar duizend theelichtjes bestellen voor de ambtenaren in die regio? Waarom niet een kleinigheidje bestellen bij een sociale werkplaats? Vermoedelijk speelt de factor ‘kostprijs’ een rol in het beslissingsproces. Ik heb daar alle respect voor.
Maar als je dan toch beslist om cadeautjes uit te delen: doe het dan goed. Kom niet af met prullen die niet werken. De operationele sleutelhangerledlampjes liggen vermoedelijk vanaf vanmiddag stof te vergaren in donkere bureaulades of archiefkasten. Wil je werken aan naambekendheid, kom dan met iets origineler voor de dag. Ik geef het maar even mee. Los daarvan: tof dat er iemand aandacht heeft voor de ambtenaar an sich. Het mag eens gezegd worden dat ze niet allemaal zijn zoals Jomme Dockx of Bonaventuur Verastenhoven.
Heel treffend was het nieuwsbericht dat de VVSG vandaag publiceerde, op de dag van het personeel van de openbare diensten. Hieruit blijkt weer maar eens hoe gemakkelijk ambtenaren van lokale besturen door burgers en hogere overheden (dus eigenlijk zo bijna door iedereen) gebruikt worden als pispaal en hoe vaak ze frustraties, verbale en non-verbale agressie moeten verwerken omwille van gebeurtenissen waar ze zelf geen fluit aan kunnen veranderen. Hopelijk staat de goegemeente daar eens bij stil op deze dag van het personeel van de openbare diensten. Een dag die doodgezwegen wordt in de media.