Of: hoe maak je jezelf grandioos belachelijk zonder dat je het zelf beseft…
Gisteren stond er steak stroganoff op het menu. Ik ontdekte rijkelijk laat dat we geen wodka meer hadden om én en ander te flamberen. Dus terwijl de jongste van het nest flink trainde bij taekwondo, vloog ik over en weer naar de supermarkt om een fles wodka. Toen ik in zeven haasten terug buiten spurtte met mijn zwangere buik en een fles wodka in de hand, spraken enkele vriendelijke vrijwilligers van het Rode kruis me aan. Ze probeerden bloeddonoren te ronselen.
Zelf ben ik al jarenlang bloedgever. Zwangere vrouwen mogen echter geen bloed geven. En ik had geen tijd voor een uitgebreide babbel, de jongste zijn training was bijna gedaan. Dus ik sprintte verder met mijn fles wodka en zei hen vriendelijk dat ik geen tijd had maar dat ik wel al bloedgever ben.
Toen zag ik hun ontstelde gezichten. Ik stoof verder naar de auto. En daar viel mijn frank. Mijn babybuik gecombineerd met de fles wodka in mijn hand, mijn gehaastheid en het feit dat ik met de auto vertrok. Ik begrijp hen 🙂
