Tijdens de maaltijd hoor je hier de zotste dingen. Zo ook weer vanavond. De oudste van het huis had een toets over bergen. ‘En ik heb de bergen in België opgenoemd mama.’ Fijntjes corrigeerde ik dat België geen bergen heeft, maar heuvels. Die ene keer dat ik oplette in de aardrijkskundeles, vertelde de leerkracht volgens mij dat bergen minstens 1.000 m hoog zijn. Denk ik.
En zoonlief begon: ‘Er is de Baraque Michel.’… Ik wachtte even, keek bedenkelijk en zei: ‘En?’
‘Wat en?’
– ‘Er zijn er nog hè man. Je hebt de Baraque Michel en de… fff.’
Hij keek me aan alsof ik voor zijn neus een joint rookte.
Ik ging door. ‘De fffffffffffffff’. ‘FFFFFFFFFFF’
Licht geïrriteerd omdat ik me al kan voorstellen wat er op die toets staat: ‘De Baraque Michel en de Baraque fffffff!’
Hij aarzelend: ‘Friemel?’
– ‘NEEJE, de Baraque Frai-tu-huuuuur!’
‘Ah ja, da’s juist, die is er ook mama.’
Oh boy. ‘Maar er is er nog eentje hè jongen. In de Ardennen zijn er 3 belangrijke heuvels. De Baraque Michel, de Baraque Fraiture en de …?’
En toen gebeurde het. Mijn oudste dochter die tot dan toe wijselijk niet te veel gezegd had, mijn vlees en bloed dat haar wetenschapsknobbel van mij erfde zei luchtig om broer te helpen: ‘Ah ja hè Robin, de Baraque Obama!’ met een gezicht alsof hij niet wist dat één en één twee is.
Zalig 🙂